27-01-2011

Ik wilde jullie even via deze weg laten weten dat we gisteren de beslissing genomen hebben… .

Het zat er al een paar dagen aan te komen, maar gisteren, toen ik hem recht moest helpen,
en hij daarna uitgleed en nog eens recht gezet moest worden,
had hij die blik in zijn ogen van “ van mij hoeft het echt niet meer”...

Het raakte mij als een klap, dat het ineens zo duidelijk in zijn ogen te lezen was.
In de middag is de dierenarts gekomen... .
Daarna is hij heel vredig ingeslapen.

We hebben hem zojuist begraven, tussen Bella en Kayla in, de anderen van de eerste jaren...

Ik zal hem missen, maar ik denk niet dat het eerlijk was om hem langer bij ons te houden.
In zijn hele lange leven is hij nooit één dag ziek geweest, en nooit één keer agressief
tegenover andere honden of mensen.

Zo wil ik hem onthouden,

Groeten, Els. 

Als twee ogen je vragen.
Help me, want ik voel me niet zo fijn,
Mag je dan, terwijl je zelf voelt dit is het einde,
egoïstisch zijn? 

Als je van de arts hoort, dit komt nooit meer goed
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen,
egoïstisch zijn? 

Als twee lieve ogen zich voorgoed sluiten gaan,
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je handen en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen, dit is het
beste en ik mag niet egoïstisch zijn. 

Vele jaren was hij bij ons, elke dag was een feest.
En in al die jaren is hij niet één keer
egoïstisch geweest...